In een ver verleden heb ik de lerarenopleiding aan de Kunstacademie afgerond. Met een eerstegraads bevoegdheid voor tekenen en voor kunstgeschiedenis heb ik daarna met veel plezier lesgegeven in het voortgezet onderwijs. Het was destijds voor jonge docenten moeilijk om een vaste en fulltime baan te bemachtigen. Na een vervolgopleiding op het gebied van communicatie ben ik na een kleine tien jaar lesgeven dan ook overgestapt naar het bedrijfsleven. Ik heb toen ruim dertig jaar niet geschilderd. Toch heb ik al die tijd bewust en intensief ‘gekeken’. In gedachten was ik al die jaren bezig de driedimensionale omgeving te vertalen naar het platte vlak. Halverwege 2017 ben ik weer begonnen met schilderen. Ik merkte al gauw dat ik door dat jarenlange intensieve kijken ongemerkt flinke stappen had gemaakt; waar ik op de academie met de figuratieve weergave bezig was geweest, ging ik nu abstract werken. Tijdens mijn opleiding had ik allerlei grafische en schildertechnieken geleerd en mij het realistisch weergeven eigen gemaakt. Nu begin ik zonder vooropgezet plan of idee. Ik heb hooguit een tijdelijke voorkeur voor bepaalde kleuren of een techniek en experimenteer uitgebreid met een beperkt aantal materialen. Reagerend op vormen, structuren, kleuren en restvormen die zich voordoen, zoek ik naar de juiste compositie, spanning en evenwicht. Dit proces en deze manier van abstract werken boeien mij mateloos, ik weet op voorhand nooit wat het wordt. Van de gedegen basis van de academie en de ervaringen opgedaan tijdens het lesgeven, profiteer ik nog steeds. Naast het schilderen ben ik op een niet-alledaagse manier bezig met fotografie. Het zijn twee totaal verschillende disciplines, maar ik merk dat er in grote lijnen interactie is. Want KIJKEN, dat is waar het uiteindelijk om gaat.
